موچول خان
گذشته
من جزو معدود آدم هایی هستم که فکر میکنند هر سنی را باید زندگی کرد تمام و کمال و جوانی برتری خاصی ندارد اما این عکس ها چه میگویند...
نه ابری می آید...نه ابری می رود...
وقتی 20 ساله میشوی از رویاهایت دورتر و به زمین نزدیکتری اما هنوز ابرها با تو حرکت میکنند.
به30سال که میرسی شاید قسمتی از ابرها در شکلی واقعی درکنارت باشند،شاید حبابی بالای سرت ظاهر شود اما از ابر خبری نیست.
به سمت 40 دیگر اگر خوشبخت نیستی...بنظر میاد هیچوقت هیچ کجا هیچ جوری خوشبخت نخواهی شد..
نه ابری میاید...نه ابری میرود...
چه خوب که هست...
من "چیستایثربی" را نمیشناختم...شاید یک بار در نقدی در تلویزیون دیده بودم. بعد از داستان "پستچی" شناختمش و دایم فکر میکردم کاش قبل از این مطلبی از او خوانده بودم. بنظرم در نسل خودش و نسل بعد و حتی نسل فعلی هنوز خارق العاده است. برایم حس عجیبی دارد قلمش،روحیاتش،تابو شکنی و شجاعتش. در یک کشور درحال توسعه با جامعه ای چنین قضاوت گر، آن هم برای یک زن چطور میتوان اینقدر خود بود ، صادق بود ودر عین حال زندگی کرد از زندگی ندزدید! راستش بنظرم برای جامعه ما حیف شده...اینجا اذیتش میکنند...هنوز تا جامعه ای بافرهنگ فاصله معناداری داریم. اما من نوعی و بسیاری امثال من از وجودش لذت میبریم. حال جالبی میدهد قلمش، خودش،وجودش.از ان ادم هایی است که ادم حس میکند چه خوب که هست....و همیشه خاص بودن بها دارد....